Vietnam Savaşı
Fransız askerlerinin Çinhindi’ne girişi, Mayıs 1954’te, Dien Bien Phu’nun teslim olmasının ardından durdu. Pierre i Mades France, Fransız Cumhuriyeti Başbakanı, savaşa resmi olarak son veren Cenevre Anlaşmaları’nı açıkladı. Uluslararası bir komisyon, Memam’daki genel seçimleri denetlemekle görevlendirildi. Ama bu olay gerçekleşmeyecekti.
Ülke üzerine bombaların yağmasına neden olan yirmi yıllık bir savaş başladı. 1966 ve 1972 yıllan arasında, Amerikalılar, yedi milyon tondan fazla bomba attılar. 1962 ve 1968 yılları arasında, yaprak dökümü gibi düşen bombalar, yaklaşık 1.500.000 hektarı yerle bir etti. İnsan kaybı da önemli miktardaydı: Bu savaşta, bir milyon sivil ya da asker Kuzey Vietnamlı, 700.000 Güney Vietnamlı ve 57.000 Amerikalı öldü. Soğuk savaşın bilânçosu daha da ağırlaştı.
Özgür Vietnam’ın Savunulması
1953 yılında, yeni başkan Eisenhower’ın yaşamsal hedefi halini aldı. “Çinhindi komünistlerin eline düşerse, Birleşik Devletler’in güvenliği tehdit altına girecektir.” Böylece, kovulan Fransızlar, Amerikalılar isyan etti. Ngo Dinh Diem tarafından yönetilen ve ekonomik açıdan Birleşik Devletler tarafından desteklenen Güney Vietnam Hükümeti, yeniden birleşme için öngörülen seçimleri reddetti ve komünist Viet-minh partizanlarının peşinden koştu. Kuzey Vietnam’a gelince, 1960 yılında, Diem rejimine karşıyı mücadele vermek için kurulmuş olan ve Vietkong denilen, Güney Vietnam’ın Özgürlüğü Ulusal Cephesi’nin desteği ile, Güney’i fethetmeyi tasarlıyordu. Amerikan askerlerinin hedefi daha mütevazıydi. Kennedy iktidara geldiğinde, yalnızca 685 Amerikalı, Diem hükümetinin askeri danışmanları olarak Vietnam’daydı; yeni başkan, 1964 yılında ondan sonra seçilen Lyndon Johnson’un yapacaklarına daha önceden başlamak niyetindeydi: “Amerikancı” savaşı yoğunlaştırdı, çünkü Güney Vietnamlılar savaşı tek başına kazanamayacaktı.
Mart 1965’te, ilk önemli takviye kuvvetler karaya çıkarıldı ve iki cephede savaşmaya girişti: Kuzey’deki bombardımanları artırmak ve Güney’deki komünist gerillaların sayısını azaltmak. Ama kayıplar arttı ve Amerikan kamuoyu kendini sorgulamaya başladı. 1965 yılında, bölgede yaklaşık 200.000 asker ve 1968’de 500.000 asker bulunuyordu. Kasım 1968’de seçilen yeni başkan Nixon, hava bombardımanını sürdürürken, asker sayışım 50.000 ile sınırladı. Son olarak, 1969 yılında yoğunlaşan Amerikalılar ve Kuzey Vietnamlılar, 1973 yılında, Paris Anlaşmaları’nı imzaladı. Ama Vietnamlılar, yarı Amerikalı Güney’in 1975 yılındaki çöküşüne kadar, kendi aralarında savaşmayı sürdürdüler. Sovyetler, bu çatışmada son derece ölçülüydü. SSCB’de, Leonid Brejnev, 1964 yılında ayağı kaydırılan Kruşçev’in yerini almıştı.
Yoğunlaştıracağını açıkladığı bir savaş miras kalmıştı: 1958 yılında, Çin ve SSCB Batı’ya meydan okuyor ve Üçüncü Dünya’yı ayaklanmaya davet ediyordu. Ama iki komünist güç arasındaki ilişkiler, 1959 yılından itibaren, 1967 ve 1969 yıllan arasında sınır kavgalarına neden olacak şekilde bozulmaya başladı. Bununla birlikte Sovyetler, Kuzey Vietnamlıları silahlandırarak ve finans sağlayarak, Vietnam’da pasif kalmadılar?